Ik schrijf alweer een tijdje aan "De Torens", het tweede boek. In dit verhaal reizen de kinderen naar het land waar alleen volwassenen wonen om het gevaar, dat Grasland bedreigd, te verslaan. Er gebeurt iets geks. Het lukt me maar niet om de kinderen De Torens in "te schrijven". We zijn dus nog steeds in Grasland. Elke keer schrijf ik scènes "die eerst echt nog moeten" voordat het avontuur in De Torens begint.
Graslandkinderen is gebaseerd op een kort verhaal dat ik schreef toen ik 17 was. Ook daar vertelde ik al over een meisje dat van kinderland naar volwassenland moest reizen en op de grens een poortwachter tegenkwam die haar wapens gaf om in volwassenland te kunnen overleven.
Vanmorgen herinnerende ik me haarscherp de reden om in die tijd dat verhaal te schrijven: ik wilde niet volwassen worden. Ik wilde niet leven in een beangstigende wereld. Ik zag volwassen mensen als een apart volk dat leugens en angst bracht. Daarom had ik met mezelf afgesproken dat ik altijd 17 zou blijven. Groot genoeg om verder te kunnen in het leven, maar niet volwassen. Nooit volwassen. Nu kan ik zeggen dat ik wel degelijk volwassen ben geworden. Er waren tijden dat ik het kind in mij opsloot. Om haar te beschermen tegen alle ellende. Ik heb geleerd dat het mogelijk is om in volwassenland te leven. Ook al leef ik het liefst aan de rand, waar het rustig is.
Toch denk ik dat alle omleidingen en oponthoud in het verhaal te maken hebben met die oude beslissing. Ik wil niet naar volwassenland.
Kiezel en Kring, twee hoofdpersonen in mijn boek, willen niet terug naar De Torens. Waar ze bedreigd en gevangen genomen werden. Ze zijn veel gelukkiger in Grasland. Maar toch gaan ze samen met hun vrienden terug. Juist om van De Torens weer een blij en gelukkig land te maken. Ze gaan de angst bestrijden die De Torens in zijn greep houdt.
Dezelfde angst die zoveel mensen op dit moment beheerst nu een onzichtbare vijand ons gevangen heeft genomen. Hoeveel mensen zouden zich nu niet willen verstoppen in Grasland?
Mijn missie is dus om de Graslandkinderen zo snel mogelijk naar De Torens "te schrijven". Geen oponthoud meer. Maar de strijd aangaan om van De Torens weer een fijn land te maken. Net zoals we dat hier in deze wereld moeten doen.
Bijzonder hoe deze parallel ineens ontstaat.
Het duurt nog tot het voorjaar van 2021 voordat "De Torens" op de markt komt. Zou het de Graslandkinderen en ons in deze wereld tegen die tijd gelukt zijn om die onzichtbare vijand te verslaan?
Reactie plaatsen
Reacties